Wodór – krótka historia.

Przyjrzyjmy się najpierw naszemu bohaterowi. Wodór to najlżejszy i najbardziej rozpowszechniony pierwiastek we wszechświecie. Jest źródłem energii dla naszego słońca i innych gwiazd. Przy tym to najprostszy i najlżejszy z pierwiastków chemicznych. Jest bezwonny, bezbarwny, bezsmakowy i łatwo palny w podwyższonej temperaturze i połączeniu z powietrzem (czego spektakularnym przykładem był wypadek niemieckiego sterowca Hindenburg w 1937r.).

Był już prawdopodobnie znany alchemikom w XVI wieku, jako że uwalniał się jako gaz w reakcjach metali z kwasami. W 1671 roku Robert Boyle pierwszy opisał swoje doświadczenie, kiedy to działając rozcieńczonym kwasem solnym na opiłki żelazne, zauważył "rozgrzanie się mieszaniny i wyrzucenie obfitych dymów, które były tak łatwo palne, że po zbliżeniu płomienia świecy zapalały się z wielką siłą".

Ponad 100 lat później, angielski chemik Henry Cavendish nazwał to "flogistonem", czyli palnym powietrzem. Dopiero w 1787 roku A. Lavoisier, który rozłożył wodę na tlen i wodór, uznał ten gaz za pierwiastek i nadał mu łacińską nazwę hydrogenium, która oznacza "tworzący wodę". Nazwę "wodór" zaproponował Śniadecki i 1900 roku została ona zatwierdzona przez Krakowską Akademię Umiejętności.

Wodór molekularny – czym jest?

Wodór molekularny to inaczej wodór cząsteczkowy, który powstaje z połączenia się dwóch atomów wodoru i ma symbol chemiczny H2. W przyrodzie występuje w formie gazowej lub jako składnik wielu związków chemicznych np. cząsteczki wody H2O.

Wodór cząsteczkowy w fizjologii człowieka.

Wodór molekularny nie jest produkowany w komórkach człowieka, ale w jego jelicie. Ściślej mówiąc w jelicie grubym beztlenowe bakterie przeprowadzając proces fermentacji uwalniają cząsteczki wodoru. Część cząsteczek zostaje wchłonięta do krwi, część ulega ponownym przemianom za sprawą mikroorganizmów jelitowych a reszta wydostaje się w postaci gazów.

Tego wodoru jest jednak zbyt mało, aby miał on znaczenie w procesach regeneracji organizmu.

Wodór cząsteczkowy gdzie działa.

Dzięki niewielkim rozmiarom (rozmiar cząsteczki wodoru wynosi 0,24nm i jest 1000 razy mniejszy od bakterii i komórek Twojego ciała) wodór przenika bez problemu przez wszystkie bariery ludzkiego organizmu, np. bariery krew-mózg. Z łatwością penetruje wszystkie obszary w Twoim ciele i jest to jego ogromna zaleta.

Żadna błona komórkowa nie jest dla niego przeszkodą. Ma to szczególne znaczenie dla produkcji energii w mitochondriach. Dla jasności: mitochondria są to wyspecjalizowane struktury błonowe wewnątrz komórek (wyjątkiem są czerwone ciałka krwi), posiadające własne DNA i będące swoistymi elektrowniami. Służą one podobnie jak baterie do zasilania różnych funkcji w Twoim ciele.